Artur Lis: "Homo literatus. Studia poświęcone Wincentemu Kadłubkowi"T. 1 Życie i dzieło,
t. 2 Kult i dokumenty. , Wydawnictwo Armoryka , Sandomierz 2021
"Ostatnimi laty można zaobserwować rozwój interdyscyplinarnych badań dotyczących Wincentego Kadłubka i jego „Kroniki polskiej”. Należy tu wymienić konferencje naukowe: Mistrz Wincenty Kadłubek. Człowiek i dzieło, pośmiertny kult i legenda (Kraków, 10 marca 2000 r.), Nowe badania nad „Kroniką” biskupa Wincentego Kadłubka (Warszawa, 4-6 czerwca 2008 r.), Błogosławiony Wincenty Kadłubek. W 800-lecie sakry biskupiej (Kraków, 3 listopada 2008 r.) oraz Błogosławiony Wincenty Kadłubek i jego dziedzictwo (Opatów, 17 czerwca 2009 r.). Moje własne badania zaowocowały ukazaniem się książek: „Spory wokół biografii mistrza Wincentego Kadłubka”, „Sapere aude. Szkice o Kadłubku” a także „Magnum oppidum Opatów.Szkice historyczne”. Do wyżej wymienionych dołączam niniejsze. "
Cytat : Artur Lis
Michał Korwin - Szymanowski : "Dwór nad Nidą : zapiski ostatniego dziedzica z Mokrska (1905 - 1950), Wydawnictwo Nieoczywiste, Warszawa 2020
Zapiski Michała Korwin-Szymanowskiego to wyjątkowy dokument ukazujący ostatni okres istnienia polskiego ziemiaństwa na przy kładzie losów właściciela niewielkiego majątku w Mokrsku Dolnym nad Nidą. To niespełna pół wieku, okres gdy świat się całkowicie zmienił; czas rewolucji i wojen, przemian społecznych i politycznych.
Znajdujemy tu opis licznych decyzji finansowych, ale przede wszystkim kłopotów i sukcesów związanych z gospodarowaniem w majątku. Mokrsko to dla niego warsztat pracy, ale też centrum życia rodziny: radości i smutków. Coraz bardziej czuje się z nim związany. „Wszystko,co tu jest, sam skonstruowałem, pobudowałem, zasadziłem i zorganizowałem”.
„Pieniądz jest konieczną dźwignią dobro bytu, spokoju i niezależności. Sam pieniądz
szczęścia nie daje, może jednak do osiągnięcia szczęścia pomagać. Trzeba więc szanować pieniądz, rachunki ściśle prowadzić, często bilans majątku robić i odpowiednio do wyniku tego bilansu postępować”. Te słowa, zapisane w testamencie, mogą stanowić podsumowanie życia ostatniego dziedzica z Mokrska.
Marek Ruszkowski, Słownik nazw miejscowości województwa świętokrzyskiego, Wydawnictwo UJK, Kielce 2020
Słownik daje odpowiedzi na pytania typu: Domaszowice czy Domaszewice? Jadę do Tuczęp czy Tuczępów (wieś Tuczępy)? Mieszkam we Włoszczowie czy we Włoszczowej? Przymiotnik od nazwy Oblęgorek to oblęgorski czy oblęgorecki? Jak brzmią przymiotniki od nazw Bejsce, Bizorędki?
Słownik nazw miejscowości województwa świętokrzyskiego jest pierwszym tego typu opracowaniem. Rejestruje 7266 nazw miejscowych województwa świętokrzyskiego, co stanowi 7,0% nazw miejscowych Polski. Przy każdej nazwie podano sześć informacji: 1. urzędową nazwę miejscowości lub jej części, 2. urzędowo ustalony typ miejscowości, 3. przynależność administracyjną miejscowości do gminy, 4. przynależność administracyjną miejscowości do powiatu, 5. zakończenie dopełniacza dla nazw wszystkich miejscowości, co sugeruje sposób odmiany, 6. formę przymiotnika. Podane informacje są zgodne z ustaleniami Komisji Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych, mają więc status normy urzędowej i językowej.
Dziennik Stanisława Borkowskiego konserwatywnego ziemianina z jędrzejowskiego Lipna (1919-1921)/ opracował Mariusz Nowak, Wydawnictwo UJK, Kielce 2019
Niniejszy memuar przedstawia wydarzenia społeczno-polityczne w Polsce lat 1919-1921, ze szczególnym uwzględnieniem południowo-zachodniej części województwa kieleckiego, stanowi ciekawy materiał poznawczy. Ukazuje m.in. życie gospodarcze w województwie kieleckim tj. powiązania folwarków z miejscowymi zakładami przetwórstwa spożywczego i siecią handlu detalicznego. Dziennik Stanisława Borkowskiego to także interesujący przyczynek do obserwacji codzienności rezydencji ziemiańskiej. Na pierwszy plan wysuwa się przybliżanie rytmu życia tradycyjnej społeczności wiejskiej (dworu i okolicznych wsi), wyznaczonego przez pory roku i związane z nimi prace gospodarskie. Pojawiają się więc szczegółowe opisy np. organizacji robót podczas żniw, czynności wykonywanych przez żniwiarzy i narzędzi, czy też zabiegów agrotechnicznych w okresie wiosny i jesieni. Obok tego dziennik przynosi cenne informacje obrazujące relacje w środowisku ziemiańskim i z przedstawicielami innych sfer społecznych. Stanisław Borkowski ukazuje również dylematy, przed jakimi stawała prowincjonalna elita (ziemiaństwo, duchowieństwo parafialne, inteligencja: wolne zawody i sfery urzędnicze) w okresie tworzenia się II Rzeczypospolitej. Początek lat dwudziestych jawi się w dzienniku jako czas rozczarowań i nadziei, sporów ideowych o wizję polskiej państwowości i etos ziemiański.
